Als Pieter in Helmond loopt en oud-leerlingen tegenkomt, gaat het steevast zo: ‘Hé Pieter, ik heb ze nog staan hoor!’. Dat gaat dan over de vele trofeeën die hij maakte als aandenken aan het Hegewipi-festival. Daar zijn (oud)leerlingen aan het festival apetrots op. “Daar maakte ik ze voor”, vertelt Pieter glunderend.
De in totaal 37 kunstwerkjes van de afgelopen decennia staan allemaal in de vensterbanken van de gangen in de school. Van elke uitgave maakte Pieter ook een grotere versie. Het zijn er zoveel dat je zou zeggen: tijd voor een minimuseum.

Afscheid met een topstuk

Afgelopen najaar nam Pieter afscheid met een kunststukje van formaat: een mini-vleugel waarvan de klep ingenieus opengezet kan worden. De poten van de vleugel zitten vast met een pen- en gat-verbinding en zijn in een mooie vorm gedraaid. Dit illustreert hoe Pieter zijn oog voor detail en vakmanschap combineerde.
“Mooier afscheid nemen kan eigenlijk niet”, vindt collega Peter Hermsen, die veertig jaar met Pieter samenwerkte. “Dit is bijna niet te overtreffen.” Pieter staat achter zijn besluit om te stoppen – het maandenlange werk aan de kunstwerkjes werd fysiek te zwaar – maar met weemoed is het wel. Want hij ontwierp en maakte alle 37 trofeeën met ontzettend veel plezier.

Maanden werk

“Ik begon in februari al met het idee. Daarna schetsen en dan vanaf april, mei aan de slag om in oktober klaar te zijn voor het festival.” Al het werk vond plaats in de werkplaats op De Hilt en thuis in zijn woonkamer. Die werd na het uitvliegen van zijn dochters stiekem een beetje werkplaats.
De sport: met niets iets maken. Het liefst scharrelde Pieter restmateriaal of gratis spullen op bij de Helmondse bedrijven, om daarmee aan de slag te gaan. “Pieter heeft een enorm netwerk”, vertelt collega Peter. “Het is een echte regelneef.”

Veel bespaard op de onderhoudspost

Peter: “Pieter was jarenlang technisch assistent bij ons op school. Hij is nog steeds vrijwilliger. Dankzij Pieter hebben we als school héél veel op onderhoud kunnen besparen, want Pieter heeft van alles getimmerd. Daar hoefde geen klussenbedrijf voor te komen.”
Een rondje door de school geeft veel bewijs: buitenkasten, picknickbanken, een bank om de boom op het plein, speelmateriaal, bankjes en kasten in de bibliotheek, een hekje bij de trap, trapleuningen, kastjes, keukenblokken plaatsen: het is te veel om op te noemen. En dan hielp Pieter ook menig collega privé vooruit. Zo maakte hij voor Peter verschillende carnavalsattributen die meegingen in de optocht in Den Bosch.
“En weet je nog Piet”, zegt Peter, “die caviabaan die je hebt gemaakt toen we op de kermis stonden om geld in te zamelen voor het schoolkamp?” Pieter weet het nog en beschrijft meteen moeiteloos de constructie met draaischijf en schakelaars.

Thuis op school

De trofeeën van Pieter verbeeldden voor velen de verbondenheid die zij voelen met De Hilt. En zo verbonden voelt Pieter zichzelf ook met de school. Nadat zijn vrouw jong overleed voedde Pieter zijn twee dochters alleen op. Daarnaast werd zijn werk een belangrijke levensinvulling. “Hier op school vond ik een stukje thuis”, verwoordt hij zelf. Dus: stoppen met de enorme klus om jaarlijks driehonderd trofeeën te maken is één ding. Maar afscheid nemen van school? Welnee. “Ik blijf hier lekker bezig.”